Калі вы жадаеце мерч «КУКУХА ЕДЗЕ» і увогуле патрымліваеце каманду KYKY – падпішыцеся на наш Patreon за мерч і іншыя бенефіты. Ці зрабіце хуткі данат проста на нашым сайце (акенца для данатаў – адразу пад гэтым матэрыялам).

«Дзелавыя размовы па скайпе адбываліся проста з ложка». Версія першая, мужчынская

«Каля года мы з Ірай проста сустракаліся, а потым вырашылі прыдумаць занятак, падобны да бізнэсу. На той момант у нас абодвух была асноўная праца, і праект мы ўспрымалі як хобі. Я ўвогуле лічу, што два чалавекі знаходзяцца ў стасунках толькі тады, калі паміж імі ёсць не толькі сімпатыя, але і агульная справа. Разважаючы катэгорыямі Эрыка Берна, гэта можа быць альбо тое, што можна памацаць, альбо тое, у што хочацца інвеставаць. Вялікая колькасць маіх знаёмых заводзяць сем'і проста таму, што спадабаліся адно аднаму. Але мне здаецца, у такіх стасункаў няма будучыні. Гэта не сувязь двух людзей, а банальнае сужыццё. Як правіла, гэта значыць, што аб'ядноўваюць іх толькі агульныя псіхатраўмы.

Азіраючыся на нашыя стасункі, можна сказаць, што мы шмат у чым цягаліся адно з адным. У сумесным праекце па змаўчанні не было галоўнага ў апошняй інстанцыі, таму часта камусьці даводзілася ісці на кампраміс – гэта быў адзін з нашых галоўных мінусаў. І я, і Іра моцныя асобы, калі хто-небудзь з нас ішоў на саступку, у яго ў падсвядомасці з'яўлялася крыўда, якая пазней вылівалася ў істэрыку. Па чарзе мы пачыналі сябе заціскаць, адхіляць, губляць матывацыю. Самае страшнае – гэта не прамаўляць адразу ўсе недамоўкі.

Мне здаецца, галоўнай у пары заўсёды была Іра – я кажу пра асабістае жыццё. Ці то я не хацеў быць галоўным, ці то Іра вельмі хацела – цяпер ужо не зразумець. Я не хацеў спаборнічаць, часта сыходзіў у сябе, а ёй патрэбна была ўвага, што цалкам зразумела. Мне здаецца, у канцы Іры проста не хапіла. У бізнэсе як партнёры мы былі на роўных. Адразу трохі размежавалі сферы адказнасці: яна адказвала за ўнутраныя пытанні тыпу фінансаў, «цэментавала» справу, таму што заўсёды была больш структурным і сістэмным чалавекам. На яе было аформлена ІП. Я ж адказваў за ідэі, сустрэчы з партнёрамі, кліентамі і іншыя арганізацыйныя справы. Іра выстрэльвае ідэі вельмі трапна, але рэдка. Я ж імі фантанаваў, таму большасць прапаноў ішлі ў сметніцу. ККД быў розным, але эфектыўнасць ад укладу абодвух у агульную справу – прыкладна аднолькавая.

Мы працавалі з дома. Часта дзелавыя размовы па скайпе праходзілі проста з ложка. Пры гэтым я мог быць абсалютна голы, а яна падчас маіх перамоваў магла гатаваць нешта на кухні – не больш апранутая. Плюсаў у жыцці, калі твой бізнэс партнёр з табой спіць, шмат. Самы галоўны ў тым, што з гэтым чалавекам ты можаш абмяркоўваць усё, што заўгодна, таму што ў вас агульнае культурнае поле. У нас не было перыяду, калі мы дакладна зразумелі, што сумеснае хобі перарасло ў сур'ёзны бізнэс і прыносіць грошы. Напэўна, усведамленне гэтага пачало прыходзіць, калі абодва кінулі асноўную працу і пераключылі ўсю ўвагу на праект. Зараз я разумею, што для мяне бізнэс заўсёды быў на другім месцы, на першым стаялі стасункі.

Па меры развіцця праекта, мы пачалі наймаць на працу людзей – самі ўжо не спраўляліся. З аднаго боку, гэта нас з'яднала як пару, з іншага боку, былі і цяжкія моманты. Іра – вельмі эмацыйны чалавек, які прымае ўсё блізка да сэрца, у яе часта здараліся слёзы. Напрыклад, мы ўклалі асабістыя вялікія грошы ў адзін праект, а ён не акупіўся. Прычым гэта стала ясна, калі мы знаходзіліся на мерапрыемстве і павінны былі «быць у страі». Калі Іра зразумела, у якую суму мы ўляцелі, уцякла на гадзіну, каб выплакаць. У гэтым была яе мілая слабасць. Я ж чалавек больш прагматычны, ніколі не нервуюся – давялося адказваць за дваіх. Вядома, такія сітуацыі збліжаюць.

У псіхалогіі ёсць тэрмін «зліццё асобаў». Гэта калі ты не ўяўляеш сваё жыццё без іншага чалавека. Умоўна, вам прасцей абняцца і не бачыць твар адно аднаго, глядзець у розных напрамках, чым узяцца за рукі і ісці наперад, гледзячы ў адным кірунку. У нейкі момант нашы адносіны сталі падобныя да такога фармату. Мы пачалі выгараць, але асабіста мне ніколі не хацелася змяніць кватэру ці проста ўцячы – мы заўсёды ездзілі на адпачынак разам. Хоць часам з'яўлялася жаданне адпачыць адно ад аднаго і ў асабістым жыцці, і ў працы.

Гэта зараз я разумею, што вельмі стамляўся праз адсутнасць перапынкаў у стасунках. Яны неабходныя, яны аздараўляюць. Але я не здраджваў ёй.

Вядома, бізнэс уплываў на якасць і колькасць сэксу. Калі працоўныя і асабістыя справы ішлі не вельмі – я проста клаўся спаць. Мне здаецца, гэта нармальна, калі ў чалавека не ўзнікае фізічнага жадання заняцца сэксам з-за агульнага эмацыйнага фону.

У мяне ніколі не было думак пра тое, што мы знаходзімся ў стане пары толькі таму, што робім праект і кар'еру. І я цудоўна разумею: калі б мы рассталіся, не змаглі б пабудаваць існуючы бізнес. Гэта было б нерэальна зрабіць нават у статусе вельмі блізкіх сяброў. Праект патрабаваў вельмі шмат часу і сумеснай аддачы. Гэта было наша агульнае дзіця, за якога я і тады, і цяпер вельмі перажываю. Па сутнасці, ён – адзіная прычына, чаму мы да гэтага часу стасуемся. І мяне гэта цалкам задавальняе. Стасуемся, дарэчы, вельмі цёпла. Хоць і быў год, калі мы проста адно аднаго «жэрлі» за старыя крыўды.

Я да апошняга верыў, што рамантычныя стасункі можна захаваць. Магчыма, гэта было вельмі наіўна з майго боку – працягваць думаць, што ў асабістым жыцці ўсё добра нават тады, калі для Іры ўжо ўсё было скончана. Але ў выніку асабістыя канфлікты пачалі выкрывацца на праекце – лаянка на працы была сімптомам нявырашаных асабістых праблем.

У рэшце рэшт як пара мы перасталі існаваць. Але бізнэс паспеў выйсці на іншы ўзровень, таму нейкі час мы не афішавалі гэта. Разумелі, што для справы больш выгадна захаваць рамантычную гісторыю.

Цяпер у мяне новыя стасункі, і я ўжо планую новы праект са сваім новым партнёрам. Думаю, улічваючы жыццёвы досвед, змагу пазбегнуць праблем, якія былі ў папярэдніх адносінах. Перш чым пачынаць сумесную справу, важна пераканацца, што абодва чалавекі ўмеюць падзяляць працоўнае і асабістае. У вас можа быць офіс у кватэры, дзе вы жывяце, але пры гэтым вы павінны дакладна дамаўляцца, калі сканчаецца сумесны працоўны дзень. І, вядома, вы загадзя павінны прапісаць абавязкі і размеркаваць зоны адказнасці адно аднаго, каб надта не залазіць у чужую зону. Мне падабаецца ідэя працаваць са сваім партнёрам – «свайго» заўсёды прасцей зразумець, заматываваць і дараваць. Галоўнае, не лічыць сумесны бізнэс паўнавартаснай працай – цэментам адносін. Трэба разумець, што гэта ўсяго толькі ваша агульная справа. Шэсць гадоў з Ірай і нашым бізнэсам былі вельмі ўдалымі, я б нават сказаў – феерычнымі і вар'яцка цікавымі. Але жыццё – складаная штука, і пражываць яго свядома ўвогуле балюча».

«Яго лічылі галоўным, хоць і колькасць абавязкаў была 60/40 на маю карысць». Версія другая, жаночая

«Мы пазнаёміліся з Дзімам у 2011 годзе на курсах у іншай краіне. Прыгожы, цікавы чалавек, які фліртуе з рудымі паненкамі, і мегаспартыўная, разумная я пачалі перапісвацца ў Facebook. І закруцілася. Першая напісала я, наўмысна перакруціла яго імя, на што ён захоплена адказаў, што так да яго звяртаюцца толькі маці і лепшыя сябры. Іронія ў тым, што пазней я зразумела: Дзіма амаль ўсім у чатах кажа пра іх унікальнасць. Мы пачалі працаваць над праектам на восьмым месяцы нашых асабістых стасункаў – гэтакая неданошаная цяжарнасць. Першапачаткова ніхто з нас сур'ёзна не ўспрымаў справу, у абодвух была асноўная праца і жаданне нешта рабіць разам. Таму першыя паўгода прайшлі пад эгідай умелага сумяшчэння сэксу, праекта і працы. Было вельмі крута: мы ўвесь час адно аднаго драйвілі, прыдумлялі ідэі проста ў ложку – офіс быў, лічы, пад пледам.

Потым усё стала нашмат сур'ёзней: з'явіліся партнёры, кліенты, выручка. У нейкі момант партнёр сказаў, што хоча сысці з праекта, каб расці ў асноўнай працы. Але на той момант ад яго ўдзелу залежала вельмі многае, таму мне прыйшлося пераконваць, тлумачыць нашы патэнцыйныя перспектывы і магчымасці. У выніку ён застаўся, але пры ўмове, што вялікую частку нагрузкі я вазьму на сябе. Пасля ён вельмі захапіўся праектам і, як і я, кінуў асноўную працу. Але бізнэс аформілі на мяне.

Ужо тады ў нас былі размеркаваныя кампетэнцыі. Я адказвала за ўнутраныя працэсы кампаніі, а ён меў зносіны з партнёрамі і ездзіў падпісваць дамовы. Быў тварам кампаніі, таму што ён экстраверт і здольны гэта рабіць. З-за таго, што доўгі час я была ў ценю, многія заслугі са старту прыпісваліся Дзіму. Яго лічылі галоўным, хоць я магу смела заявіць, што колькасць абавязкаў была размеркаваная 60% на 40% на маю карысць. Калі мы яшчэ былі ў асабістых стасунках, гэта мяне не абурала: мы ж заўсёды ўдваіх, проста я ўседлівая і лепш раблю капітальныя справы.

Але калі разышліся, было крыўдна чуць здзіўленні ў стылі: «А, дык ты таксама ў праекце была?». Так, была. Я моцная жанчына, таму і бізнэс, і стасункі будавала сама.

У першыя некалькі гадоў жыцця і працы з партнёрам плюсаў было нашмат больш. Я разумела, што нікому і ніколі не буду давяраць так моцна, як чалавеку, з якім жыву. Ведала, што ён не «кіне». Да таго ж вы можаце разам працаваць 24/7, а потым, не чырванеючы, з'язджаць на заслужаны адпачынак. Табе не трэба прасіць бізнэс-партнёра папрацаваць звышурочна тры ночы запар – ён гэтак жа, як і ты, уключаны ў справу і хоча скокнуць вышэй за галаву. Адзін вялікі мінус у такіх стасунках – праз вялікі аб'ём працы ў вас не застаецца часу на асабістае. Замест пеньюараў вечарам я сустракала партнёра пытаннем, ці прывёз ён дагавор.

Але кругласуткавая прысутнасць Дзімы не надакучвала. Мне нават не прыходзіла ў галаву думка адправіцца ў падарожжа без яго – толькі разам. Напэўна таму, што ў нас не было моцнай уцягнутасці адно ў аднаго. Дзіма пастаянна з кімсьці перапісваўся ў чатах, мы не размаўлялі, але былі побач – па-іншаму не маглі. У псіхалогіі такі від стасункаў называецца сузалежнасцю – гэта калі цябе няма як асобы па-за парай, у цябе няма хобі, ды табе і не хочацца іх мець. Вы – адзін мозг у двух розных арганізмах. І ў грамадстве вас успрымаюць як сіямскіх блізнят, якія паасобку нічога з сябе не ўяўляюць. Спачатку ты кайфуеш ад гэтага стану, а потым ходзіш да псіхолага. Мне сузалежнасць гукнулася моцнай дэпрэсіяй.

Бізнэс разрастаўся, павялічылася колькасць працы. Мы абодва пачалі выгараць. Але Дзіма, як мне здаецца, больш стамляўся ад праекта. Памятаю выпадак, у нас гарэў дэдлайн, трэба было зрабіць велізарны кавалак працы за ноч. Гадзіны ў чатыры раніцы я зайшла да яго ў пакой, ён хутка адкінуў у бок тэлефон і зрабіў твар вельмі загружанага чалавека. Я паказала апавяшчэнне пра тое, што ён толькі што замэтчыў мяне на сайце знаёмстваў, і спытала: «Ты сур'ёзна?». Потым я зразумела, што ён з галавой пагрузіўся ў анлайн-зносіны з дзяўчынамі. На мае заявы пра тое, што я не спраўляюся адна, ён адказваў, што не можа працаваць, калі на яго ціснуць. Мы не лаяліся з-за бытавых або асабістых праблем – іх не было: калі няма стасункаў, адкуль возьмуцца цяжкасці? Усе сваркі былі толькі на глебе правалаў па праекце. Але нашыя супрацоўнікі ніколі не бачылі гэтыя сваркі – мы не дапускалі гэтага, каб яны не пераставалі любіць нашую справу. Дома ж у дні моцных зрываў я магла кінуць у сцяну кубак і выйсці на балкон, а Дзіма проста знікаў з-пад увагі на дзень. Я ніколі не тэлефанавала і не пыталася дзе ён. Ведала, што вернецца, таму што таксама перажывае за праект.

У нейкі момант выразна зразумела, што асабістай сувязі паміж намі ўжо няма, адносіны канчаткова здохлі. І справа нават не ў адсутнасці сэксу – мы проста сталі добрымі сябрамі, якія жывуць у адной кватэры. Але яго, здаецца, усё задавальняла. Ён лічыў наша сужыццё нармальнымі, моцнымі адносінамі. Мяркую, праблемны перыяд пачаўся значна раней, чым я яго заўважыла: калі знаходзішся ў пары, заўсёды думаеш, што глабальна усё ў парадку. Проста дзень, тыдзень, месяц дрэнныя. Ты ўпэўнены, што сумесныя вечары хутка перастануць сканчвацца тым, што вы ідзяце ў ложак і замест таго, каб займацца любоўю, адкрываеце ноўтбукі і адказваеце на працоўную пошту. Табе здаецца, што засталося трываць зусім ледзь-ледзь, але ў выніку ўсё расцягваецца на чатыры гады. Калі мы разышліся, я падумала, што гэта трэба было зрабіць яшчэ тры гады таму.

У нейкі момант у мяне з'явіліся каханкі. Дзіма часта падвозіў мяне да іх пад'езда, а на раніцу пытаўся, як прайшла ноч. Я, у сваю чаргу, не пыталася, як і з кім ён перапісваецца.

Не ведаю, ці былі ў яго рэальныя фізічныя палюбоўніцы. Мне здаецца, не – прынамсі, я пра іх не ведала. Але на публіцы мы заўсёды былі разам.

Азіраючыся назад, я разумею, што ў нашых стасунках было дзікае хітраспляценне з жыцця, працы і сумеснага ложка. Таму мне цяжка сказаць, чаму мы так доўга не расставаліся. Так, шмат у чым было складана сысці ад яго – я ж разумела: паасобку мы не зможам выцягнуць гэтую справу. Мне элементарна не хопіць сілаў і энергіі працягваць. Да апошняга я хацела ўсё «разгрэбці».

У нас з'явілася філасофія «глядзі, што я магу»: магу тыдзень не спаць і павялічыць абарот кампаніі, магу разам з табой заняцца групавым сэксам. Гэта, дарэчы, былі раўназначныя па крутасці рэчы.

Часам думала, што «так» маё жыццё будзе выглядаць заўсёды. Да чацвёртага года праекта ўвесь флёр вольнага жыцця выветрыўся. Нашы асабістыя стасункі ратавалі толькі новыя бізнэс-партнёры. Яны ўзялі частку абавязкаў на сябе, таму пазбавілі нас ад падставаў для сварак. Мы развялі абавязкі, каб не перасякацца на праекце. Рабілі ўсё з вялікай нянавісцю адно да аднаго.

Аднойчы мы паехалі на мора. Ужо ў гатэлі вырашылі, што было б добра сустрэць світанак ў гарах. Калі трэба было выязджаць, Дзіма сядзеў у ноўтбуку і паўтараў: «Я працую». Я ведала, што ён чаціцца, але чакала. Праз 2-3 гадзіны зразумела, што чалавек не робіць нічога дзеля таго, каб паскорыцца, села ў машыну і паехала. Адчувала сябе нерэальна. За ноч выпаліла пару пачкаў цыгарэт і на наступную раніцу сказала яму, што мы разыходзімся. Але гэта быў не канец: у нас была запланаваная яшчэ адна вялікая паездка, таму Дзіма ўгаварыў мяне «пачаць усё з пачатку» і паехаць туды разам. Цуд не адбыўся, і мы рассталіся канчаткова.

Калі вярнуліся ў Беларусь, Дзіма прапанаваў не афішаваць расставанне, таму на публіцы мы ўсё яшчэ з'яўляліся разам. Абдымаліся на фота, весела размаўлялі адно з адным на канферэнцыях і прыёмах. Я б не сказала, што ўсё гэта рабілася праз сілу – радасць была шчырая. Мне сапраўды хацелася кожны раз казаць яму «вялікі дзякуй» за тое, чаго мы разам дасягнулі. У нас была неверагодна крэатыўная пара ў сэнсе кампетэнцый, падтрымкі і ўзаемадапамогі. Калі мы ставілі канчатковую кропку, Дзіма сказаў фразу, якая мне вельмі запомнілася: «Я думаў, што аднаму прасцей праслізнуць у любую дзірку, але мне было лягчэй гэта рабіць з табой». Так, праз пару гадоў сумеснага бізнэсу мы перасталі займацца сэксам, але працягвалі жыць разам, падарожнічаць, ездзіць да сваякоў. Мабыць, гэта былі адносіны не з пункту гледжання душы, а з пункту гледжання прафесійнай самарэалізацыі.

Я дакладна ведаю, што з цяперашнім партнёрам ніколі працаваць разам не буду – пойдзе на спад або асабістае, або працоўнае. А тыя бізнэс-пары, якія кажуць, што ў іх усё выдатна, хутчэй за ўсё хлусяць. Я таксама чатыры з паловай гады ўсміхалася і казала, што ад выгарання мы ратуемся падарожжамі».

Калі вам спадабаўся гэты тэкст, падтрымайце KYKY на Patreon'е за мерч і іншыя бенефіты. Ці зрабіце хуткі данат проста на нашым сайце (акенца для данатаў – адразу пад тэкстам).