Владимир Мацкевич

«Куропаты оцеплены. Осквернители могил трудятся в зоне комфорта. Мирным гражданам никто не угрожает. Кому так нужно разжигать ненависть?»

Кирилл Волошин

Арамаис Миракян

«Сносят кресты в Куропатах? Просто не задумываются о возмездии. А оно будет. И такое страшное и неотвратимое, что эти нелюди будут молить все высшие силы, чтобы все кончилось».

Яўген Меркіс

Антон Мотолько

«О ситуации в Куропатах высказались (кроме активистов, политиков и тех, кому болит эта тема уже давно):

1. Авторы официального мемориала:

«Крыжы там нікому не перашкаджаюць, на маю думку як мастака, яны ствараюць асаблівы вобраз гэтага месца. У мяне, як у верніка, ніколі б рука не паднялася зносіць крыж. Пры распрацоўцы помніка мы ўлічвалі, што народны мэмарыял мусіць там застацца», – сказаў Свабодзе Сяргей Аганаў.

2. Беларуская Православная Церковь: 

«Я зьдзіўлены, што ніхто не камэнтуе, што там адбываецца і на падставе якіх дакумэнтаў. Гэта помнік культуры, і ўлады павінны адказваць, я чакаю тлумачэньняў афіцыйных асобаў. І ўсё ж я не пакідаю надзею, што гаворка ідзе пра ўдасканаленьне гістарычнага помніка, а не пра яго разбурэньне», – заявіў Свабодзе айцец Сяргей Лепін.

3. Католическая Церковь: 

Беларусі ксёндз Юры Санько, камэнтуючы Свабодзе сытуацыю вакол зносу крыжоў у Курапатах, сказаў, што надзвычай балюча на такое глядзець, асабліва ў час Вялікага посту.
«Навошта, чаму, для чаго гэта робіцца? « перапытвае ён. – Вельмі шмат пытаньняў узьнікае. Крыж – гэта галоўны сымбаль хрысьціянства, сымбаль збаўленьня чалавецтва. І раптам бачым такое... Да таго ж мітрапаліт неаднаразова казаў: Курапаты – гэта наша Галгофа, а яе без крыжа ўявіць папросту немагчыма».

4. Светлана Алексиевич

«Гэта наступ, наступ на ўсю грамадзянскую ініцыятыву. Я думаю, што Курапаты былі сымбалем народнай самастойнасьці, народнай памяці. І дзяржава ня хоча з гэтым мірыцца, асабліва перад выбарамі. Таму ідзе такая зачыстка. Гэта ўсё формы свабоды, а дзяржава ня хоча мірыцца ні зь якой свабодай.

Што казаць, калі міністар унутраных спраў надзявае касьцюм генэрала НКВД і ідзе на нейкае сьвяткаваньне. І калі Лукашэнка выступаў, то сказаў міністру: «Вам няма чаго саромецца». Дзяржава ня хоча мірыцца з рэпрэсіямі, прызнаваць іх. Дзяржава хоча пакінуць мінулае ў разуменьні тых сталінскіх часоў. <…>

Курапаты – унікальны народны помнік. Сам народ знайшоў яму форму, сам народ ваяваў за яго, адваяваў яго. Нічога падобнага, колькі б я ні езьдзіла па сьвеце, я ня бачыла. І яны думаюць, што паставяць кавалак гэтага казённага каменю і людзі пойдуць туды плакаць? Не, гэтага ня будзе ніколі. І нават таму гэта злачынства», – сказала Сьвятлана Алексіевіч у камэнтары «НН».

Борис Горецкий

Сергей Шварацкий

«В очередной раз думаю ленинскими словами: «Узок круг этих революционеров. Страшно далеки они от народа».

Местные жители, что живут рядом с Куропатами, все время были этими самодеятельными крестами сильно недовольны. Тут надо понимать, что от ближайшего жилого дома до этих Куропат – метров пять вообще. Люди там любят и просто гулять, и собачек выгуливать, и шашлычка когда-никогда пожарить. И вот все было хорошо и уютно, пока дзеячы узраджэння там крестов не понаставили. Сильно были недовольны окрестные жители! Потому что, говорили они, идешь, блин, как по кладбищу! Кресты кругом торчат. Не нравилось это им, хотели они гулять, как привыкли. <…>

А теперь я звоню окрестной жительнице, из соседнего дома, на пробу. Говорю: слышала новость? Про Куропаты? Она, будучи на работе, говорит, не. А что там? А я говорю: кресты там эти сегодня сносят, тотально, бульдозерами. И слышу в трубку искреннее и радостное: «Ну наконец-то!». И добавляют мне вдогонку: «Ура!» <...>

Причем на народ им начхать, конечно же, че он там хочет или не хочет. А народу, соответственно, начхать на них. Все как и должно быть».

Аляксандра Баярына

Андрей Стрижак

«В 2015 году, в разговоре с одним из журналистов, я высказал идею донести до высшего руководства страны информацию о работе Гуманитарного маршрута «Беларусь-АТО» и попробовать вывести вопрос гуманитарной помощи Украине на более высокий уровень. 

Мой собеседник тогда посмотрел на меня, как на помешавшегося, и сказал, что все, что попадает в поле зрения Лукашенко и не совпадает с его собственным видением, – уничтожается.

Кресты в Куропатах – это публичная пощечина для Лукашенко. Кто-то еще позволил себе играть на его поле и диктовать условия – такого он не прощает. Такими действиями, которые шокируют и деморализуют гражданское общество, он в очередной раз показывает, что управляет всем в этой стране.

Один важный момент: он думает, что мы все принадлежим ему и все будет только так, как он хочет, но он ничего не может сделать с теми людьми, которые ставят кресты, выходят на протесты и судятся против Декрета №3, пишут смелые журналистские материалы. Он ничего не сможет сделать с нами. 

«Они думали, что похоронили нас, но не знали, что мы семена».

Мікола Дзядок

«У Курапатах сёння зранку пачалі выламываць крыжы, Севярынца, які гэта здымаў, затрымаў АМАП. 

Я гляджу на гэтых вырадкаў і не разумею, як можна да такой ступені не рэфлексаваць над тым што ты робіш? Як такое можа адбывацца ў краіне дзе 80% людзей сцвярджаюць, што яны хрысціяне?»

Наста Дашкевіч

«Я хачу нагадаць, што гэта не проста 100 крыжоў усталяваных Зьмітром з паплечнікамі, якія не спадабаліся Лукашэнку. Гэта помнік і сведчанне вялікага грамадскага чыну. Бо грошы на гэтыя крыжы ахвяроўвалі некалькі соцен чалавек! Пад сотню чалавек удзельнічалі ў іх усталёўцы. Гэта табе не паперку з Мінrульту спусціў і нехочучы, але грошы з бюджэту выняў, гэта людзі самі робяць помнік. <...>

Ніколі, ніколі ў гэтай краіне ні халеры не паменяецца пакуль Курапаты і сталінскія рэпрэсіі не будуць прызнанымі ўладамі/грамадствам, як гарантыя недапушчальнасці палітычных уціскаў, забойстваў. Як мяжа, што праведзена чырвонай крывёю, дзе ёсць палітычнае кіраванне – як клопат пра людзей, а дзе – як клопат пра ўласную ўладу. Пра гуманізм, пра дэмакратыю, пра недапушчальнасць дыктарур, таталітарызма і праяваў рознай іншай палітычнай шызафрэніі.

Як разуменне праз які складаны шлях прыйшлося праходзіць Беларусі і беларусам да сваёй незалежнасці, ідэнтычнасці, самастойнасці. Які вялікі кошт заплацілі тыя, хто ляжыць пад гэтымі крыжамі, каб мы, халеры яго, не прасралі!!! Каб яны не засталіся безымяннымі, выкрэсленымі, нікому не патрэбнымі. Каб чалавечае жыццё і свабода заставалася найвялікшай каштоўнасцю! Каб быў Божы страх у тых, хто бярэ адказнасць за людзей і краіну.

Але гэтая ўлада страху гэтага не мае, паводзіць сябе гэтак сама, як і камуністы, што растрэльвалі людзей: ідуць па галавох да сваёй мэты. Год за годам. Па галовах. Сёння яны пайшлі – па крыжах. Разбураныя крыжы – як сымбаль беспакаранасці, беззаконнасці, усеўладдзя. А ці будзе гэты сымбаль абыякавасці – гэта ўжо залежыць ад нас».

Фото обложки: kyky.org.