пакіданне спецыялістамі прыстойнай гарадской працы, друкуем апавяданне пісьменніка, які піша пад псеўданімам Пістончык, пра сумные шчасце калхознага дауншыфцера Віктара Іванавіча.
Сяргей Прылуцкі (Пістончык)
Паэт, празаік, перакладчык. Нарадзіўся ў 1980 годзе ў Берасьці. Аўтар кнігі вершаў «Дзевяностыя forever» (2008), кнігі дэгенэратыўнае прозы «Йопыты дзьвух маладых нелюдзяў» (пад псеўданімам Сірошка Пістончык у суаўтарстве з Уласікам Смаркачом, 2009). Перакладае з украінскай, польскай і ангельскай моваў. Вядзе ЖЖ «Прымат-дняўнік». ў 2014-м выйшла кніга вершаў «Герой эпохі стабільнасьці» і кніга Пістончыка «Дэгенератыўны слоўнік».
І. Соплі на штанах
Віктар Іванавіч жыў у горадзе. У яво было дзьве рукі. А вот сяброў не была. Паэтаму абнімаць іму было некава. І смысла ў эціх руках не была ні на санціметр. Нахера, спрашываецца, рукі? Па плячы не пахлопаеш, у нос падружэскі ня даш. Канешне, намяць гармошку можна любому прахожаму. Але Віктар Іванавіч шчытаў эта за дурны тон — порціць сваімі рукамі чужы арганізм. Для гэтага ж ёсьць міліцыя і пішчэвая прамышленасьць. Акрамя рук, ні пользы, ні радасьці не прынасілі Віктару Іванавічу і вухі. Што за прыхаць прыроды?! — думаў ён. — Ладна бабам там, ачкарыкам, гамасекам. А ята, ята! Нармальны мужык — і с эцімі підарскімі бездзялушкамі! Ізза этава ён заўжды хадзіў у шапцы. Праўда, спачатку хацеў нахер іх адрэзаць. Але самому рэзаць нязручна. Папрасіць некава. Ды і начальства не зразумее.
Ішчо былі ў Віктара Іванавіча дзьве нагі. Але ногі — эта такое… Імі хаця бы хадзіць можна.
Віктар Іванавіч жыў адзін. Бяз жэншчыны. Без коцікаў, сабачак, ёжыкаў, хамячкоў і рыбак. Патаму явоны палавы орган таксама нёс сваю трудавую вахту ўхаластую.
Работаў Віктар Іванавіч прарабам. На стройке. А там самі знаеце — народ непрасты. Соплі аб штаны выцірай, а плакаць ня смей. Або, як кажуць варшчыкі бітума, — «не пазорся сьлязамі, калі груць з валасамі». А Віктар Іванавіч любіў грусьціць. Нават у сральні. І па-бальшому калі, і калі памаленькаму. Але не панімалі рабочыя ўсяленскай макраты у яво вачах. Вець грусьць — эта када харашо ад таво, што хуё*а. А варшчыкам бітума харашо бывала толька ад воткі. А када харашо ад воткі, то ніхэра эта ні грусьць. А абычная, маць іё, бытавая таска. Такой таскі вам любы наштампаваць можа.
І вот аднажды заібала Віктара Іванавіча ўсё. Этат горад з фанарамі. Эта публіка ў кружаўных польтах. Наканец, эта сука Анжэла Данілаўна із бугалцерыі, каторую пяць месяцаў вадзіў па пяльменных і румачных, у кукальны цеатр і дажэ на канцэрт у дом афіцэраў, а та ўсяму трэсту растрындзела сваімі бяздарнымі губамі пра явонае паэцічэскае нутро. Карочэ, поняў ён, што міла яму прырода. А ў гарадах хай жывуць усякія абізяны і алкаголікі. Бо ў каменных джунглях толькі два выхады і ёсьць. Стаць этай самай тупой абізянай або збухацца ў гаўно. Прадаў ён кварціру, сеў і паехаў у сельскія ебяні. Пузаты райцэнтраўскі аўтобус, слоўна ігрывы слонік, мчаўся ўдоль пшанічных палей. У душы Віктара Іванавіча цьвіла чаромуха. А пад ім прыятна рыпела. І цяжка было сказаць, што іменна рыпела. Пухлае дзерманцінавае сідзеньне, недавольнае ачэрэдной жопай. Ілі эта сама жопа Віктара Іванавіча памальчышэскі выплёсківала свой анатамічэскій васторг. Вець, як пісаў класік, — «прастор ня толька пціцы любяць».
ІІ. 12 вілак
Прыехаў Віктар Іванавіч. Устроіўся ў калхозе калхозьнікам. Бо на тое ён і калхоз, каб там калхозьнікі работалі. Эта тока ў горадзе: у сталовай — электрыкі, у дурдоме — санцехнікі, у школе — псіхі. Ніякай красаты і гармоніі. Удзень іх вазілі на пладатворныя палі палоць буракі. А ўвечары Віктар Іванавіч чысьціў сьвінарнікі і закрываў іх да раніцы на замок. Какта затрымаўся ён да глубокава пазна. Бо работы было не па шчыкалатку, как абычна. А па самы локаць. І вось арудуе ён віламі. Сьвінкі ў вальерах сапяць пятачкамі. Матылькі б’юцца аб шкло і падаюць у неакуратныя шакаладныя купы, накладзеныя пад сьценамі сьвінафермы п’янымі трактарыстамі. Банды вожыкаў рыхтуюць мышам генацыд. Кажаны праветрываюць дупы ў небясах. І тут, карочэ — хопа! У адным з вальераў рэзкі хлапок. Быццам мачавы пузыр лопнуў. Віктар Іванавіч падарваўся туды. Глядзіць, а там замест розавай сьвінкі — баба! Голая і з цыцкамі. Так не па сабе яму стала, ажно ў штанах шакаладам запахла. А тая супакойвае: «Ня сцы, панегаспадару. Не сатана я і не баба ёжка. Проста закалдована я. Сьвятая Папандосія наказала мяне. Бо ў сельсавеце работаючы, пасіціцелям грубіла, начальніку давала, пенсіянерам не памагала. Грэшніца я. Гнілая памідорына на гасподнім агародзе. Жырная гусеніца на дрэве міласердзія».
Закалацілася серца ў Віктара Іванавіча. Загарэліся вухі пад шапкай. Вытрахнуў ён з парткоў свой шакаладны страх. Падашоў рашуча. І пацалаваў красотку ў губы малыя. «Вот ты какая, любоў!» - прашаптаў Віктар Іванавіч. «Калі точна, то Любоў Сяргееўна», - паправіла грэшніца.
З тых пор кожнай ночы Віктар Іванавіч браў з дому харошы турэцкі чай. І яны пад бублікі дзіліліся сакравенным да первых пятухоў. А інагда дажэ і да ўтарых. Люба расказвала яму рэцэпты салатаў і сікрэты кансервіраваньня. А Віця чытаў каханай свае сьціхі, напісаныя красівымі столбікамі:
Мы вазляжам з табой уабнімку
Як ляжаць у каробцы бацінкі.
Люба млела і смушчонна прыкрывала піську ладошкай.
Але так не магло прадаўжацца. Піць чай з бублікамі на сьвінаферме можа і раманціка. Але ж мала чаго. Загляне стораж — а тут голая баба са свінямі. Я б таксама многа чаго падумаў. Карочэ, пайшоў ён да заацехніка, Монькі Лысамордага. Дамаўляцца, каб сьпісаў адну сьвініху па балезьні. Ну і сашліся, што той скацінку. А Віця яму — польскую дублёнку і штруксы з адлівам. Плюс пару бутляў самагона.
Зажылі Віця з Любай як у кінах савецкіх. Днём Любоў Сяргееўна на траўке пасёцца, вечарам — у краватке з любімым трасёцца. У Віктара Іванавіча лоб паразавеў, маршчынкі са шчок прапалі. Бо нашоў наканецта сваім беспалезным органам работу. Насажалі ані ў агародзе брусьнікі з памідорамі, арэхавых кустоў з апятамі. Каб жылося сытна, а не хер ведае як. Але праз нейкі час захварэў Віктар Іванавіч. Пячоначнай інфлюэнцай. Павязлі яво ў раён лячыць. Ляжаў ён там месяц. Ужо і зіма скончылася. Пцічкі пачалі ў лужах купацца. Сельскія мужыкі — па п’яні ў рэчках тануць. А Віктар Іванавіч валнуецца за любімую. Бо ўродзе і наліў ёй памыяў у карыта пра запас, але ўсё раўно сярдзечка ёкае — як яна там адна? Як выпісалі — мігам рвануў дадому. Забег у хлеў з шакаладнай пліткай, а ў хляву — пуста. Настолькі пуста, што нават сьвінячы дух, і той выветрыўся. Схваціла тут Віктара Іванавіча гора за машонку і павяло па вуліцах шукаць нінаглядную. Ідзе ён, павесіўшы ўсё, што можна. І тут чуе — крыкі, рогат, сьвіст, мацюкі, ламбада, твіст. Глянь — а ў Монькі вясельле. Усё сяло зубамі сьвяркае. Заходзіць ён, яму наліваюць, ішчо наліваюць. Сядзіць ён і пра Любу кручыніцца. Жуе мяска, хлебушкам закусуе. І тут пацямнела ў вачах і блювота палез ла з горла. Бо ў руке явонай сьвіное вуха. А ў вухе — сярожка, што Любке падарыў после первава раза. Акінуў ён вокам стол, а там — сала, кумпякі, кілбасы, кравяначка. Закруціўся тут мір перад ім. Наліліся вочы чырвоным, а кулакі белым. Узяў нажа і давай куралесіць. Моньке па горлу, нявесьце па носу, гасьцям ужэ куда папала. А тыя самаво яво — вілкамі са ўсіх бакоў.
І толька сьляпыя баба Валя і дзед Нічыпар працягвалі кружыцца ў старонцы ў павольнымпавольным танцы.
