Не устаешь удивляться выбору тем и персонажей. Удивляться и, что греха таить, от души хохотать. На главной странице «Нашай Нiвы» можно прочитать, что «Блогер Мотолько постригся у самого известного «суточника» Павла Виноградова», «Аляксандру Герасіменю і Яўгена Цуркіна западозрылі ў рамане», а «Ікона стылю Вольга Гарапучык выйшла замуж ФОТЫ». Если фотографа Мотолько и спортсменку Герасименю беларусы еще худо-бедно, но знают, то «икона стиля» Ольга Гарапучик — абсолютный «ноунэйм». Журналиста «Нашей нивы» Семена Цыбульского, который ведет рубрику «Каханне і сэкс», это мало волнует. «Наша Нiва» готова создавать новые имена и следить за жизнью людей, которые почему-то вдруг стали, по мнению «Першай беларускай газеты з рысункамі», интересными читателю. Когда у редакции KYKY возникло желание узнать, как коллеги формируют список людей, чью личную жизнь будут освещать, у них не было вариантов: на эту тему писать текст должна была я.

Наверное, потому, что сама не раз и не два попадала на страницы газеты, будучи совершенным «ноунэймом». «Нашу ниву» интересовало, зачем я сделала татуировку в национальном стиле, какие цитаты беларуских классиков люблю, зачем я, «известная скандальная журналистка», «похоронила Вильню», зачем коллекционирую маки... Впрочем, «скандальной» меня сделали именно журналисты «Нашай Нiвы».

«Людзі ўвесь час нешта ці некага абмяркоўваюць, і мы даем ім дадатковую нагоду»

На мои вопросы автор рубрики «Каханне і сэкс» Семен Цыбульский согласился ответить только письменно, потому что (цитирую редактора «НН» Егора Мартиновича) «мы не можам яго дэананімізаваць». Вот какие ответы он дал на мои вопросы.

KYKY: Чаму вы надаяце такое значэнне свецкаму жыццю ў Беларусі? Ці вы сур'ёзна лічыце, што гэта цікавіць вашых чытачоў?

Сямён: Вядома ж, цікавіць! Колькі мы ні пісалі пра Станюту і Гуркова – гэта заўсёды самы чытаны матэрыял на сайце. Прыгожыя паспяховыя беларусы, што можа быць воку больш прыемна? А калі агулам, то свецкае жыццё – такая ж паўнавартасная тэма ў журналістыцы, як палітыка, спорт ці культура. Няма ніводнага грамадства, якое не мела б сваіх зорак. І няма ніводнай тэмы, на якую не варта было б паразмаўляць па-беларуску.

KYKY: Як вы ўяўляеце чытача, які шукае на сайце інфармацыю пра прыватнае жыццё іншых людзей?

Сямён: А як вы шукаеце інфармацыю пра тое, што ваша былая сяброўка выйшла замуж ці развялася? Гэтая інфармацыя знойдзе вас сама праз агульных знаёмых. Людзі ўвесь час нешта ці некага абмяркоўваюць, і мы даем ім дадатковую нагоду. Зацікавіць вас моднае сэлфі міністра гандлю – выдатна. Не? Тады чытайце суседнюю навіну, яна больш сур'ёзная. У розных краінах ёсць свае традыцыі ўспрымання інфармацыі пра прыватнае жыццё. У Англіі за кожны чыхам народжанага прынца сачылі мільёны. А ў Францыі прэзідэнта ловяць з каханкай, і ўсім гэта абыякава. Я пакуль не бачу, каб беларускае грамадства дакладна вызначылася, наколькі яму цікавае чужое прыватнае жыццё. Але прынамсі кватэру Алексіевіч абмеркавалі з вялікай асалодай.

KYKY: Як вы для сябе ў рэдакцыі вызначаеце чалавека, які можа патрапіць у гэту рубрыку? Якім крытэрам ён мусіць адпавядаць?

Сямён: «Наша Ніва» працуе для беларускага чытача, таму перадусім нас цікавяць беларускія персанажы. Можна штодня пісаць пра пугачовых і стасаў міхайлавых, але чым мы тады будзем адрознівацца ад Расіі? Таму ў любым разе Ганна Бонд нам даражэйшая за Ксенію Сабчак. А калі чалавек яшчэ і беларускамоўны ці хаця б беларусацэнтрычны, то зусім радасна. Пра такіх волатаў, як Лявон Вольскі, я гатовы пісаць штодня.

KYKY: Чаму вы пішаце і пра вядомую спартсменку Герасіменю і пра Гарапучык, якую ніхто не ведае? Чаму вы акрэслілі яе «iконай стылю»?

Сямён: Калі зорак не хапае, мы гатовыя запальваць новыя. Калі гэтыя імёны прыжывуцца, будзе выдатна. А Воля Гарапучык ікона стылю таму, што ў яе выкшталцоны стыль і бездакорнае разуменне моды. Наўрад ці вы паспрачаецеся з гэтым.

KYKY: Ці не лічыце вы, што пісаць пра тых, хто ў беларускамоўнай тусоўцы – немэтазгодна? Гэта людзі, не вядомыя шырокаму колу чытачоў.

Сямён: Беларускамоўная тусоўка шырэй, чым вы можаце сабе ўявіць. «Нашу Ніву» штодня чытае 40 тысяч чалавек. Яны і ёсць гэтая самая тусоўка. Беларусы хочуць чытаць пра беларусаў, і наш высокі рэйтынг такіх навін гэта пацвярджае.

KYKY: Чаму вы вырашылі зрабіць зорку з Івана Шылы і час ад часу пра яго пішаце?

Сямён: Нашыя чытачы ўважліва сочаць за яго жыццём ужо дзесяць гадоў. Дзясяткі затрыманняў яшчэ падчас вучобы ў школе, служба ў войску, вучоба за мяжой і вяртанне ў Беларусь. Іван спрабуе сябе ў бізнэсе, не баіцца эпаціраваць публіку... Гэта ж проста знаходка, можна здымаць рэаліці-шоу. І мы дакладна ведаем, што яму падабаецца наша ўвага.

KYKY: Чаму вы звяртаеце ўвагу на змены знешняга выгляду чалавека і робіце навіны кшталту «Юрый Зісер схуднеў так, што вы б яго не пазналі» (тэкст ўжо выдалеты з сайта) ды «Антон Матолька пастрыгся»?..

Сямён: Пасля Ўсебеларускага хурала на БТ абураліся, што ў інтэрнэце абмяркоўвалі не сутнасць дакладаў, а сукенкі Наталлі Пяткевіч і Ірыны Абельскай. Вы звяртаеце ўвагу на чыйсці знешні выгляд і абмяркоўваеце яго з сябрамі? Значыцца, гэтую тэму не павінна абмінуць і «Наша Ніва». Але мы пішам не толькі пра прычоскі. Штогод нашыя журналісты выйграюць прэміі за найлепшыя расследаванні краіны.

KYKY: Ці не было ў вас канфліктаў праз тое, што вы пішаце пра асабістае жыццё людзей?

Сямён: Натуральна, людзі часам крыўдуюць. Але мы запэўніваем, што пішам пра іх з вялікай сімпатыяй.

KYKY: Як вы ставіцеся да таго, што з «Нашай нівы» часам кпяць за тое, якіх людзей вы залічваеце ў «свецкія ільвы»?

Сямён: Ёсць пяць стадый прыняцця непазбежнага. Тое, што нехта кпіць з выбару «свецкіх ільвоў», – гэта ўжо трэцяя стадыя, гандаль. Можаце пагугліць, якая стадыя будзе апошняй.

KYKY: Пра якую беларускую знакамітасць вы не сталі б пісаць тэкст?

Сямён: Калі гэта насамрэч беларуская знакамітасць, то як мы можам пра яе не пісаць? Чытачы гэта не зразумеюць.

Іван Шыла: «Яны памыляюцца, гаворачы, што мне падабаецца такая ўвага»

Получив ответы журналиста «Нашай Нiвы» и узрев там срочку «І мы дакладна ведаем, што яму (Івану Шылу) падабаецца наша ўвага», я связалась с Иваном, чтобы узнать, правда ли это. «Наша нiва» пишет о нем особенно охотно: берет фотографии из социальных сетей молодого человека, пишет о том, съездил он на море летом или нет, о том, как качается в спортзале и что пишет о девушках в фейсбуке. Естественно, все это происходит без разрешения самого Ивана. Вот как он прокомментировал свои отношения с «Нашай нiвай»:

«Калі пра мяне толькі пачалі пісаць журналісты газеты, гэта было забаўна. Не скажу, што гэта падабалася ці было прыемна, але занятна — так, было. А потым гэтая павышаная ўвага да кожнага майго кроку надакучыла, мякка кажучы. Кропкай стаў артыкул, у якім напісалі, маўляў «свецкі леў Іван Шыла не з'ездзіў на мора гэтым летам». Што да чаго? Які свецкі леў?.. Мне такое цяжка каментаваць. Я не ведаю, чым кіруюцца журналісты газеты, як яны ставяцца да свайго чытача. Відаць, пісаць пра такія прыватныя рэчы цікава самой рэдакцыі, яны самі сабе смяюцца. Ім весела і задорна, але не ўпэўнены, што гэта рэальна цікава іншым людзям. Журналісты сядзяць у рэдакцыі, нешта пабачылі ў сацыяльных сетках сваіх знаёмых, пасмяяліся і вырашылі, што трэба на сайце апублікаваць… Не разумею, навошта. Робяць нейкіх зорак і «сваіх» герояў?.. Сумнеўная тактыка, як на мяне.

Да запісаў «пад замком» я пакуль не даходжу, хоць мне, безумоўна, не падабаецца, што мае допісы могуць браць без дазволу. Ніколі нічога не прасіў выдаліць, не сварыўся. Навошта?

Зараз і сапраўды перастаў пісаць пра прыватнае жыццё, але гэта не звязана з «Нашай нівай». Можа, пасталеў, не ведаю… Што да артыкулаў у газеце пра мяне і змены ў маім жыцці… Маю да гэтага негатыўнае стаўленне, не разумею, чаму журналіст так ўпэўнены ў тым, што мне гэта падабаецца. Гэта памылковае меркаванне. Журналістам трэба больш рэфлексаваць і арыентавацца не толькі на сябе, але і на ацэнку такіх артыкулаў чытачамі, бо гэта — пытанне рэпутацыі выдання. Іх жа чытаюць адукаваныя людзі».